متنی از شهرام شکیبا در خبر آنلاین - دستور دینی است که در اول هر کار نام خدا را ببریم. سلّمنا اما زمانی که وقت اینقدر کم است که اگر کاندیدایی اول حرفش یک عطسه بکند، دو جمله از آخر حرفش کم می‌آید، چرا اول هر جمله‌شان آقایان بسمله می‌گفتند؟ «بسمله» مال اول کار است. کار آقایان هم مناظره بود. پس همان اولی کفایت می‌کرد. اگر این ریا نیست، پس چیست؟ مگر اینکه آقایان در منزل هم اینطوری حرف بزنند:

- بسم‌ا... ‌الرحمن الرحیم، خانوم لطف کنین یه چایی بیارین.

*کمرنگ یا پررنگ؟

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، کمرنگ.

*راستی فرداشب حاج‌دایی و خانواده‌شون برای شام میان خونه‌مون.

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، عجب!

*حالا واسه شام چی درست کنم؟

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، مرغ داریم؟

*بله، ولی کمه.

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، بی‌خیال، قورمه‌سبزی.

*باشه.

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، میوه داریم واسه فردا؟

*آره، یه‌کم خیار هم بگیری بد نیست.

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، فقط خیار؟

*بله، چیز دیگه‌ای نمی‌خوایم.

- بسم‌ا... الرحمن‌الرحیم، باشه. صدق‌ا... العلی‌العظیم.